In het uitgestrekte natuurgebied Den Treek , waar de winterlucht helder is en een dunne laag rijp de grond wit glinsterend maakt, leven wolf Bram , zijn slimme vrouw Eva , en hun drie nieuwsgierige welpe n . Tussen kale struiken en dorre grassprieten zwerven ze door het landschap. De familie is geliefd in het bos. Bram bewaakt het gebied, terwijl Eva elke verborgen winterroute kent. Maar op een koude ochtendschemering verandert alles. De verdwijning Bram vertrekt voor zijn na

Het zal 31 december 2025 zijn, en het winterbos zal stil worden, alsof het zich voorbereidt op iets groots. Wolf Bram zal op een heuvelrug staan, zijn zilvergrijze vacht glinsterend in het zachte licht. Achter hem zullen zijn geliefde wolvin Eva en hun drie welpen dicht tegen elkaar aan liggen in een warm nest van mos en bladeren. Bram zal voelen dat het einde van het jaar nadert, maar dit keer zal het anders zijn. Jarenlang zal er een dreiging boven hem hebben gehangen, e

Er is , diep in het hart van de Grote Heuvelrug, een oude, wijze wolf met amberkleurige ogen. Zijn naam is Bram, maar in Den Treek noemen ze hem Bram de Wachtwolf — want niemand waakt zo trouw over Den Treek en zijn bewoners als hij. Bram heeft een roedel met speelse welpen, een dappere partner en een thuis vol geuren van dennennaalden, mos en oude paden waar generaties dieren vóór hem hebben gelopen. Hij kent elke boomwortel en elke zucht van de wind. De tijd van onrust Op

Gelukkig geen nieuws over de bekendste wolvenfamilie van Den Treek , maar een sprookje....... In het hart van  Den Treek  beweegt wolf  Bram  stil door de schemering. Zijn vacht glanst vochtig van de avondmist, zijn oren gespitst voor iedere brekende tak. Hij is geen schaduw uit een oud verhaal — hij leeft hier,  nu , tussen de wortels, het mos en het fluisterende licht. Aan zijn zijde loopt  Eva , alert en zacht tegelijk, terwijl hun drie welpen rond hen dartelen, nieuwsgier

Er was eens, diep in het uitgestrekte Rijk der Lage Landen, een schitterend woud dat Den Treek werd genoemd. Het was een plaats waar zachte zonnestralen door hoge dennenboomtoppen dansten en waar bosdieren fluisterden met de wind. Maar in dit vredige rijk leefden ook twee bijzondere wolven: Bram, de wolf met de grote kop, en Hubertus, de snelle schaduw van de Hoge Veluwe. Hoewel de meeste wolven in het Rijk schuw waren, gedroegen Bram en Hubertus zich anders. Ze kwamen te dic

Op een mistige herfstdag, toen de bladeren als koperen munten over de grond rolden, besloot een dappere vrouw uit de Facebookgroep Woudgefluister iets bijzonders te doen. Ze startte haar trouwe scootmobiel, zette haar sjaal wat steviger om haar schouders, en sprak vastbesloten: "Vandaag reis ik af naar Den Treek… vandaag ga ik op zoek naar de bewoners van Woudgefluister zelf. En zo tufte ze, wiebelend over het asfalt van de Treekerweg, langs kale bomen en stille velden. Hoew

De tijd tikt. Vier maanden nu al sinds de mensen een vergunning kregen om hem te doden — de wolf die ze probleemwolf Bram noemen. Maar Bram leeft nog. Hij sluipt tussen varens en dennen, met Eva aan zijn zijde en drie jonge welpen achter zich aan. Hun ogen glanzen in het maanlicht. Hun adem dampt in de koude avondlucht. Ze horen het suizen van wind, het kraken van takken… en het zachte fluisteren van het woud zelf. Want Bram staat niet alleen. De hoeders van Woudgefluister

(Onderstaande is ook nog van wat krabbels van vanmiddag op die bank boven op de heuvel in Den Treek. Het Vogelwater ben ik in het verleden enkele keren geweest} Het is november in Den Treek-Henschoten. De bomen laten hun gouden en rode bladeren vallen, die zacht neerdwarrelen op het mos en de heide. Over het Vogelwater glanst een dun laagje rijp, dat fonkelt in het schemerlicht als duizenden kleine sterren. Een dunne mist kronkelt tussen de dennen, en alles voelt stil en zac

Vanmiddag was het verrassend rustig in Den Treek, zeker voor een zaterdag. Boven op de heuvel aan de Treekerweg zat ik in de zon, op een bank met een prachtig uitzicht over het gebied — zelfs tot aan het militaire terrein. Daar, in die stilte, begonnen de ideeën vanzelf te komen. Gelukkig heb ik altijd een schrift en een pen in mijn fietstassen, om gedachten en korte indrukken meteen op te schrijven. Thuis groeit dat dan langzaam uit tot een verhaal. De eed van Woudgefluister