Vanmiddag maakte ik een lange wandeling door het koude, verstilde Den Treek. De winter hing zwaar tussen de dennen; de lucht rook naar ijs en stilte. Mijn stappen klonken gedempt op het bevroren zandpad, en ik dacht dat ik alleen was—alleen met mijn gedachten, die rond dwaalden als uitgewaaide sneeuwvlokken. Maar Den Treek is nooit stil voor wie écht luistert. Dieper in het bos voelde ik het eerst als een tinteling, ergens in mijn buik: een aanwezigheid. Iets dat me volgde… o