De fabel van Wolf Bram en de mensen van de Heuvelrug

Er was eens een wolf die Bram heette. Hij woonde op de Utrechtse Heuvelrug, tussen oude eiken en stille vennen. Bram hield van vrijheid, maar hij had een zwakte: hij kwam graag dichter bij de mensen dan goed voor hem was. Hij sloop soms naar hun schapen, soms naar hun speeltuinen.

De mensen vonden dat gevaarlijk."Deze wolf is een probleem!" riepen ze.En dus riepen de burgemeesters, boswachters en jagers een grote vergadering bijeen. Ze spraken urenlang over hoe Bram verjaagd of gedood moest worden.

"Het is simpel," zei de een."Nee," zei de ander, "het is juist heel moeilijk."

Ondertussen liep Bram gewoon door het bos. Hij zag de jagers komen en gaan, hoorde hun geweren en voelde hun ogen in zijn rug. Maar telkens glipte hij weg. Soms verstopte hij zich achter een dennenstam, soms liep hij ver buiten het gebied dat de mensen hadden afgebakend.

De mensen werden ongeduldig."Dan sluiten we het bos af!" zeiden sommigen.Maar de ondernemers van herbergen, campings en boerderijen protesteerden. "Als het bos dichtgaat, verliezen wij ons brood. Is dat rechtvaardig?"

En zo ontstond er ruzie: wie belangrijker was – de mensen die veilig wilden zijn, de ondernemers die wilden werken, of de wolf die gewoon wilde leven.

Bram luisterde naar die woorden in de wind en glimlachte in zichzelf."De mensen maken hun eigen probleem groter dan ik ooit kan zijn," dacht hij.

En hij trok verder, vrij en ongrijpbaar, terwijl de mensen bleven praten, plannen maken en vergaderen.

Moraal van het verhaal:Wie te druk bezig is met regels en overleg, vergeet soms te luisteren naar de natuur.