Wolf Bram en de stille zoektocht

Er was eens, diep in de bossen van de Utrechtse Heuvelrug, een wolf die Bram heette. Hij had een paar ondeugende welpjes die achter hem aan dartelden als de zon tussen de bomen scheen.

Bram hield van zwerven.

Soms vergat hij echter dat niet iedereen van zijn spel hield. Hij dook op bij de schapen, en zelfs bij mensen die schrokken van zijn scherpe tanden.

De dieren van het bos fluisterden:

"Bram is dapper, maar soms ook te wild."

De mensen, die hun dieren en kinderen wilden beschermen, spraken daar niet hardop over. Ze zochten naar een manier om Bram te vinden, maar ze deden dat in stilte, alsof de wind zelf hun geheimen bewaarde.

Op een avond kwam Bram bij een oude wijze uil.

"Bram," zei de uil met zachte stem, "wie alleen aan zichzelf denkt, vergeet het hart van het bos. Als je geen rust brengt, zal rust jou worden opgelegd."

Bram keek naar zijn welpen, die speelden in het maanlicht. Hij begreep dat zijn keuze niet alleen zijn eigen leven bepaalde, maar ook dat van zijn kinderen.

En zo bleef er een geheim in de Heuvelrug: de stille zoektocht naar wolf Bram. Niemand wist precies hoe het verhaal zou eindigen, maar de dieren en de mensen wisten één ding zeker: in een bos waar stilte heerst, luistert iedereen – zelfs de bomen.

Moraal: Wie niet luistert naar de grenzen van anderen, leert dat de stilte zelf kan spreken.