Het sprookje van het Henschotermeer, de ontwerper Kees de Bruin en Mirel van de Maanmeren

Lang geleden, toen donkere wolken boven het land hingen en mannen de bossen in trokken om bomen te kappen en zand te delven, ontstond er in het hart van de Heuvelrug een stille plas. Het water vulde het gat dat de mensen achterlieten en de kinderen noemden het het zandgat.

Ze speelden er tussen de stronken en hutten van takken, lachten in het water dat niet dieper kwam dan hun knieën, en fluisterden elkaar verhalen toe. Want in de nacht, zo ging het gerucht, woonde er een geheimzinnige vrouw in het meer.

Mirel van de Maanmeren werd ze genoemd.

Wanneer de maan vol en rond aan de hemel stond, rees zij op uit het zilveren water. Haar haren glansden als stromend licht en haar ogen weerspiegelden de hemel zelf. Ze zong liederen die de wind meenam naar verre landen. Wie gewond was, voelde zich genezen bij het horen van haar stem, en wie zijn hart gesloten had, werd weer wakker in verwondering.

Vele jaren later kwam er een man die haar verhaal kende. Hij heette Kees de Bruin, een ontwerper met een groot hart. Kees herinnerde zich hoe hij als jongen de kinderen had horen fluisteren over Mirel. Hij wist dat er magie school in dit water – niet alleen voor sprookjes, maar ook voor mensen van vlees en bloed.

Zijn droom was eenvoudig maar groot: het meer moest vrij zijn, toegankelijk voor iedereen, net zoals Mirel haar liederen vrij schonk aan de wereld. En zo ontwierp hij in 1972 het Henschotermeer, een plek waar mens en dier samen konden leven, spelen en rusten.

Het water schitterde, het zand omhelsde de oevers, en Mirel zong er in de nachten van volle maan, haar stem vermengd met de echo van Kees’ wens:

"Dit meer is van ons allemaal."

Maar zoals in sprookjes vaak gebeurt, kwam er later een beheerder die de oude verhalen niet kende.

Hij sloot het meer af en vroeg goudstukken voor de toegang. En hoewel de zon nog altijd straalde op het water, voelde het voor velen alsof de stem van Mirel minder hoorbaar was geworden.

Toch vertellen kinderen tot op de dag van vandaag dat als je bij volle maan aan de oever staat, je zacht gezang kunt horen.

Een stem die heelt en harten opent, een stem die de boodschap van Kees herinnert:

"Het Henschotermeer is een geschenk, en geschenken zijn er om gedeeld te worden."

En misschien, heel misschien, wacht Mirel nog steeds op de dag dat een nieuwe bewaker de sleutel teruggeeft – zodat haar lied weer vrij kan zweven over het water en door de bossen, naar alle mensen en dieren die er thuishoren.

Kees de Bruin:

Ontwerper van het Henschotermeer

dhr. Kees de Bruin (1931-2014) het in 1972 wist te realiseren.

Met de doelstelling een vrij toegankelijk Henschotermeer voor iedereen....zowel voor de dieren als de mensen!