De legende van Bram, de wolf met twee namen

In de schemering van het oude woud, waar de wind zong door de toppen van de dennen en de maan zilveren paden legde op de aarde, verscheen eens een wolf. Geen gewone wolf, maar een die de mensen slechts kenden door een geheimzinnige code: GW3237m. (Grijze Wolf 3237 mannelijk)

Voor de wachters van de wetenschap was hij niets meer dan cijfers en letters, vastgelegd op papier, gevangen in lijsten. Maar de natuur lacht om getallen, want de geest van het woud laat zich niet temmen.

Op een nacht, toen de wolf door de velden sloop, klonk een stem. Een mens riep naar zijn hond:

“Bram!”

De naam dreef als een betovering door de lucht, vloog door het donker en raakte de wolf recht in zijn ziel. Alsof de bossen zelf hem daarmee een nieuwe gedaante schonken. Sindsdien fluisterden de mensen niet langer over GW3237m, maar over Bram — een wolf die meer was dan vlees en bloed, een boodschapper van het wild.

De oude verhalenvertellers zeggen dat Bram twee gezichten draagt. In de boeken van de wijzen staat hij als een code, koud en stil. Maar in de harten van de mensen leeft hij als een mythisch wezen, een herinnering dat de wildernis altijd terug zal keren, hoe ver we hem ook proberen weg te schrijven.

En zo vertelt men nog steeds bij het vuur:

De wolf heeft twee namen. Eén voor het verstand, en één voor de ziel.

Moraal van de legende:

De natuur laat zich meten, maar nooit volledig vangen. Waar de wetenschap telt, schenkt het verhaal betekenis.